MARIJA NAJTHFER PPOV -SERVIA-


Titanic
 
No te sumerjas en mi mar,no montes mis olas,
no abras mi ostra,no soples en mis velas,contra el viento.
Soy la favorita del viento,soy perla de la ostra,
plomo de las olas,el delta del mar en el que se sumergen.
No apagues las luces de mi faro,no se identifiquen como pasajeros en mi
 
Titanic,
no descifres mis cartas de navegación,ni sigas mis brújulas,
ellas están en los sensores de mi pasión.
Los mapas son complicados,conducen directamente a las crestas.
Mi Titanic tiene amantes sobrevivientes;el faro se ilumina con mis ojos,
no profundices,ni mires de manera superficial,
no hables significativamente,no termines con malicia.
Mi profundidad es ahogarme,la superficialidad es mi máscara,
la verdad puede ser negada como ficticia,mi malicia no existe;
 
entonces te reconoces.
Apagaré los faros esta noche,y cabalgaré sobre las olas,
espuma con espuma,es llevada por el Titanic.
Mi mar fluye hacia el delta del alma,ancho y profundo;
perla sin brújula, sin velas,gracias al viento,
gracias por las entradas,gracias a mis sensores;por la verdad.
 

marijanajtheferpopov@
 

 

----


Ne zaranjajte u moje more
Ne jašite moje talase
Ne otvarajte moje školjke
Ne duvajte mi u jedra,kontra vetru
 
Vetru sam miljenica
Školjki sam biser
Talasima predvodnica
Moru delta u koje uranja
 
Ne gasite svetla na mom svetioniku
Ne budite identifikovani putnici mog Titanika
Ne dešifrujte moje karte plovidbe
Ne pratite moje kompase
 
Moji kompasi su na senzore moje strasti
Karte su lukave i navode pravo na grebene
Moj Titanik ima preživele zaljubljene
Svetionik se pali mojim očima
 
Ne zadirite duboko
Ne gledajte površno
Ne pričajte smišljeno
Ne zaključujte zlurado
 
Moja dubina davi
Površnost je maska
Moja istina može da demantuje izmišljeno
Moja zloba ne postoji
To ste vi sebe prepoznali
 
Noćas ću ugasiti Svetionike
I uzjahati talase
Kao pena se penušati
Nošena Titanikom
Mojim morem se uliti u deltu duše
Široku i duboku
Bisernu
Bez kompasa
Bez jedara
Hvala vetru
Hvala kartama
Hvala mojim senzorima
Za istinu.
 

marijanajtheferpopov@

 

*     *     *


SELLO SECRETO
 
Como castigo
Llevo mi marca dentro de mí.
Me rasco persistentemente
el mismo lugar en tu mazmorra,
con la esperanza de liberar
solo un poco de ternura
besarme con pasión
y satisfacer los malos deseos
enterrado en lo profundo de mí.
¡Secreto!
Sólo para usted
No me revelaré
porque tengo miedo del cazador en ti.
No eres consciente de él
pero él dispara
Toda la aparente frialdad en mí.
No voy a confiar
incluso en el poema
porque tú tampoco la entiendes.
No eres lo suficientemente fuerte
para vencer y venir a mí
Como los dos somos castigados.
Nosotros dos.
Llevamos las mismas marcas
pero no se reconocen
temeroso del fuego
Locura del deseo.
Tenemos miedo
quitar las marcas
hasta el hueso desnudo
y ser liberado.
No diré nada más.
No se debe hablar del secreto.
Me pongo el mío aparentemente sin respuesta.
Te quemas en el tuyo
o decir algo
besarme con pasiónspecha.

marijanajtheferpopov@
 

---

Kao kažnjena
žig svoj nosim u sebi
Grebem uporno isto mesto
u tvojoj tamnici
ne bih li oslobodila
tek malo nežnosti
da me pomiluje ugrizima strasti
po suludoj želji što vileni
zakopana duboko u meni
Tajna!
I samo se tebi neću otkriti
jer se plašim tog lovca u tebi
koga ni sam nisi svestan
a ustreli svu prividnu hladnoću u meni
Neću ni pesmi reći
jer ni nju ne razumeš,od nemoći
da se uhvatiš u koštac
i dodješ mi.
Kao kažnjen
kao kažnjena
kao kažnjeni
Žigove nosimo iste
al se ne raspoznajemo
u strahu
od plamena
od vatre
od ludila želja
da žigove zderemo
do gole kosti,oslobodjeni
Ništa više neću reći
Tajna se ćuti
ja moju nosim prividno ne reagujući
ti se u tvojoj peci
il reci
ili ostani u slutnji.
 

marijanajtheferpopov@

 

*     *     *

 
 3)

 
Caminé paralela al mar
entre olas crecientes,
en algún lugar percibimos la costa salvaje
y el codiciado naufragio
tu y yo finalmente.
Gélida me arrastré sobre cálidas rocas,
pero no te golpeé el talón de Aquiles.
 
Hace calor,
fuego en tus venas, veneno,
es el hechizo de mi imaginación.
Me oculté en la manga de tu abrigo
para llegar debajo de la solapa,
destinada a vivir en soledad
bajo el techo de tu sombrero;
nada más importa,
tan solo mantenme consciente,
cobíjame en lo más profundo
de las raíces de tu cabello;
déjame quemarte en la cima de vistas radiantes,
mientras me buscas con tu propio fuego.
 
Mi llama no se apaga,
cuídame de la soledad
cuando todo se desmorone.
 
Anhelo ternura.
Honestamente… estoy aquí
y aquí estoy para ti.
 
 

marijanajtheferpopov@
 

---

 

 Hodala sam paralelnim morima
 
Po uzjogunjenim talasima
Negde nam se nazirala divlja obala
I priželjkivani brodolom
Ti i ja
Konačno...
Gmizala sam ledena
Po vrelim stenama
Ne bih li te ugrizla
Za Ahilovu petu
Vrelu
Vatru u tvojim venama
Zatrovala
Činima moga maštanja
Zavlačila ti se u rukav od kaputa
Da stignem do ispod revera
Namerena da stanujem samo
Pod strehom tvoje kape
Ništa mi drugo nije važno
Samo me budi svestan
Ostavi me u korenu kose
U najdubljoj tački pogleda
Neka ti gorim na vrhu užarenih vidika
Dok me tražiš
Od sopstvene vatre
Moj požar ne gasi
Čuvaj me
Za osame
Kada se sve razidje
Poželi nežnost
Iskrenost...
I,eto me....

marijanajtheferpopov@

 

*     *      *

 

4)


DESFLORACION


Te conocí en el jardín de las rosas
como una abeja haría
néctar y polen para producir
miel y jalea real en su panal.
Te atraje hacia mí
para la fecundar mi vida
y cada aliento futuro.
Mi sueño de ti (hermosa rosa real, irreal
en todo su esplendor),
cual oculto castillo en el jardín de las rosas,
tan solo mío.
Mi sueño de ti,
anhelo idéntico al baile descalzo
entre las rosas,
o caminar a través del jardín
cuando la oscuridad reviste
la belleza de las flores.
Se desnudan las rosas
despojando sus pétalos,
con intoxicante aroma
inundan los sentidos,
hasta el final de mi deseo.
Sobre mi piel, aceite de rosa
y en tu mano las espinas;
solo resta un vestigio carmesí…
mi primer paseo
por el jardín de las rosas.
 

marijanajtheferpopov@

 

----


Ružičnjak (Deflorisanje)
U vrtu ruža
srela sam te
 
kao pčela nektar
i polenov prah
za med
za matičnu mleč,
saće
za oplodnjak
 
u sebe te svela
u svoj život,
svoj svaki budući dah
 
kao ruže znak
kraljevski onako
nestvarno lepa
u svoj svojoj raskoši
kao zamak zarastao
u ružičnjak,sav
 
takav je moj
san o tebi
 
čežnja
istovetna
bosonogom plesu
na balu ruža
il šetnji kroz
Ružičnjak
kada ruža lepotu
prekrije mrak
 
Ruže postanu striptizete
zbace sa sebe latice čedne
 
Mirisom opojnim slude čula
Do svitanja blude
na mojoj koži
ružino ulje
a tvoja ruka,
ružino trnje
 
ostaje samo
krvavi trag
 
Prva moja šetnja
kroz ružičnjak...
 

marijanajtheferpopov@
 

 
 

 

<                    >

PÁGINA 19

Si tengo que decir sobre lo que escribo, a quién le escribo, cómo escribo ... diré ... escribo porque mis emociones me llevan a la etapa de rodaje hasta el momento en que las vierto en papel blanco ... En ese papel queda inmortalizada como fotografía, un segmento de mi vida a través de la emoción, convertido en poesía. Escribo para poder respirar porque me ahogo sin escribir. La canción pasa por mí y por mi torrente sanguíneo con la intensidad de un rayo y deja un espacio que se llena inmediatamente de nueva inspiración ... la inspiración está siempre en la belleza de la rosa y la sensibilidad de una mujer, el amor es mi iniciador.
MARIJA NAJTHEFER POPOV /SERBIA/ BIOGRAFÍA Nació en Sivac (Backa, Vojvodina, SERBIA) el 11 de marzo de 1958. Desde 1996 radica en Zrenjanin. Sus poemas han sido publicados en más de un centenar de colecciones de poesía nacionales e internacionales en varias revistas nacionales y extranjeras, traducidos en varios idiomas. Su primera colección independiente de poemas se titula: "Escribo a una mujer”, publicada en 2018. El motivo detrás de su poesía es la rosa y la mujer en toda belleza y esplendor. ¡El amor lo inicia todo!